تو را به جای همه زنانی که نشناختم دوست دارم .
تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیستم دوست دارم .
برای خاطر عطر نان گرم
و برفی که آب می‌شود
و برای نخستین گل‌ها
تو را به خاطر دوست داشتن دوست دارم .
تو را به جای همه کسانی که دوست نمی‌دارم دوست می‌دارم .
بی تو جز گستره‌‌ای بی‌کرانه نمی‌بینم
میان گذشته و امروز.
از جدار آیینه‌ی خویش گذشتن نتوانستم
می‌بایست تا زندگی را لغت به لغت فرا گیرم
راست از آن گونه که لغت به لغت از یادش می‌برند.
تو را دوست می‌دارم برای خاطر فرزانه‌گی‌ات که از آن من نیست
به رغم همه آن چیزها که جز وهمی نیست دوست دارم
برای خاطر این قلب جاودانی که بازش نمی‌دارم

می‌اندیشی که تو تردیدی اما تو تنها دلیلی
تو خورشیدی رخشانی هستی که بر من می‌تابی
هنگامی که به خویش مغرورم

چه فکر می کنی
که بادبان شکسته زورق به گل نشسته‌ای‌ است زندگی؟
در این خراب ریخته
که رنگ عافیت از او گریخته،
به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟
چه سهمناک بود سیل حادثه
که همچو اژدها دهان گشود
زمین و آسمان ز هم گسیخت
ستاره خوشه خوشه ریخت
و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر تیره‌ای گرفته سینه تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم
دل تو وا نمی‌شود.

تو از هزاره‌های دور آمدی
در این درازنای خونفشان
به هر قدم نشان نقش پای توست
در این درشتناک دیولاخ
ز هر طرف طنین گا‌م‌های رهگشای توست
بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامة وفای توست
به گوش بیستون هنوز صدای تیشه‌های توست.

چه تازیانه‌ها که با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها که از تو گشت سربلند
زهی شکوه قامت بلند عشق
که استوار ماند در هجوم هر گزند.

نگاه کن
هنوز آن بلند دور،
آن سپیده آن شکوفه‌زار انفجار نور
کهربای آررزوست
سپیده‌ای که جان آدمی هماره در هوای اوست.

به یک نفس در آن زلال دم زدن
سزد اگر هزار بار
بیفتی از نشیب راه و باز
رو نهی بدان فراز.

چه فکر می‌کنی؟
جهان چو آبگینة شکسته‌ای است
که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت.
چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ
که راه بسته می‌نمایدت.

زمان بی کرانه را
تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی است این درنگ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند،
رونده باش.
امید هیچ معجزی ز مرده نیست،
زنده باش

کنار هر قطره ی اشکم هزار خاطره دفن

اینقدر خاطره داری که گویی قدر یک قرن

گلو می سوزه از عشقت ,عشقی که مثل زهره

گله میکنم من ازتو ,ازتو که این همه بی رحمی

گله میکنم من ازتو ,ازتو که این همه بی رحمی

^{عشق یعنی مستی و دیوانگی}

^{عشق یعنی با جهان بیگانگی}

^{عشق یعنی شب نخفتن تا سحر}

^{عشق یعنی سجده با چشمان تر}

^{عشق یعنی سر به دار آویختن}

^{عشق یعنی اشک حسرت ریختن}

^{عشق یعنی درجهان رسوا شدن}

^{عشق یعنی سست و بی پروا شدن}

^{عشق یعنی سوختن با ساختن}

^{عشق یعنی زندگی را باختن}

^{عشق یعنی انتظار و انتظار}

^{عشق یعنی هرچه بینی عکس یار}

^{عشق یعنی دیده بر در دوختن}

^{عشق یعنی در فراغش سوختن}

^{عشق یعنی لحظه های التهاب}

^{عشق یعنی لحظه های ناب ناب}

^{عشق یعنی با پرستو پر زدن}

^{عشق یعنی آب بر آذر زدن}

^{عشق یعنی ,سوز نی , آه شبان}

^{عشق یعنی معنی رنگین کمان}

^{عشق یعنی شاعری دل سوخته}

^{عشق یعنی آتشی افروخته}

^{عشق یعنی با گلی گفتن سخن}

^{عشق یعنی خون لاله بر چمن}

^{عشق یعنی شعله بر خرمن زدن}

^{عشق یعنی رسم دل بر هم زدن}

^{عشق یعنی یک تیمم,یک نماز}

^{عشق یعنی عالمی راز و نیاز}

^{عشق یعنی چون محمد پا به راه}

^{عشق یعنی همچویوسف قعر چاه}

^{عشق یعنی بیستون کندن به دست}

^{عشق یعنی زاهد اما بت پرست}

^{عشق یعنی همچو من دریا شدن}

^{عشق یعنی قطره و دریا شدن}

^{عشق یعنی یک شقایق غرق خون}

^{عشق یعنی درد و محنت در درون}

^{عشق یعنی یک تبلور یک سرود}

^{عشق یعنی یک سلام و یک درود}